Niemand die het antwoord weet

II

'Vader begrijpt niet, dat hij niet van schande gestorven is'. Moeder was me in het bezoekuur komen opzoeken. Als het had gekund was ze bij Holman in de kost gegaan, alleen maar om elke dag dicht bij me te zijn. Vader kwam nooit. Voor hem was ik dood en begraven. Hij leed niet onder de zogenaamde schande, maar vooral onder een overstroming van zelfbeklag. Eerst had hij gepronkt met diezelfde zoon, en nu deze catastrofe.

Na de zitting en voor mijn overplaatsing naar een gesticht, zat ik nog op de Weteringschans. Naar welk gesticht zouden ze me sturen? Iemand moet aan vader hebben verteld, dat hij voorkeur kon tonen voor een bepaalde inrichting, waar ik op 's rijks kosten zou worden opgekweekt tot een brave Hendrik, keurig in het gelid lopend en in geen enkel opzicht anders dan de anderen. Moeder vertelde me, dat ze het thuis druk had van de mensen, die belangstelling kwamen tonen. Zo gaat dat op een dorp. De reclassering sleet de drempel uit, of het Leger des Heils, dat wist ze niet zo precies. Vader had zich in het hoofd gehamerd, dat 'Oudenhof' voor mij het beste zou zijn. Een echt gesticht met dokters, verplegers en zo. Het klinkt heel anders of je zegt: 'Mijn zoon zit in de gevangenis' dan wel 'Mijn zoon wordt tijdelijk verpleegd'. Vader schreef brieven, hij reisde naar Den Haag, hij telefoneerde en legde bezoeken af. .. zijn doodverklaarde en begraven zoon moest en zou de beste verzorging krijgen. Hij wilde er desnoods voor betalen.

Bewaker Holman kende 'Oudenhof'. Er zaten oude klantjes van hem. Af en toe ging hij die opzoeken, als hij een vrije dag had, de goeierd. 'Oudenhof' lag tegen de duinrand aan. Uit de ramen kon je de zee zien, tenminste uit sommige ramen, en dag en nacht kon je de golven horen׳ klotsen in de verre

56