Niemand die het antwoord weet

plannen, die ik moest uitvoeren.

Ik haalde de foto-albums uit hun geheime schuilplaats. Mijn koffertje stond klaar. Nog een paar dagen. . . en dan gaat Folkert Folkertsma het grote avontuur tegemoet, de sprong naar de vrijheid.

Ik zat in mijn werkplaatsje met wat koperwerk te prutsen. Het album met de foto's, de zakjes met de negatieven lagen voor me op tafel. Toen legde Jakob Geel zijn hand zwaar op mijn schouder.

'In naam der wet, je bent mijn arrestant'.

Letterlijk zoals ik het had gefantaseerd.

'En die albums met die schuine plaatjes nemen we ook maar

mee'.

Dat klopte niet met wat Folkert Folkertsma had verwacht. Mijn verblijf op het politiebureau duurde kort. Naam opgeven. Geboortedatum. Nog een stuk of wat van zulke inlichtingen.

'Eindelijk hebben we je', zei Jakob Geel. 'Eindelijk...?'

'We hebben je al een paar jaar in de gaten'. Ze hadden me geschaduwd. Ik geloof warempel, dat ze elke voetstap, die ik de laatste jaren had gezet, hadden nagegaan, en elk woord van me hadden ze, geloof ik, genoteerd. Maar Folkert Folkertsma, die opschepper, had er niets van gemerkt. Ik voelde me teleurgesteld.

Jakob Geel nam stuk voor stuk elke foto uit het album onder handen.

'Bewijs van strafbare handelingen. Zwart op wit'. Bij elke foto vroeg hij hoe de jongen heette. Naam en adres schreef hij achterop. Al die jongens waren minderjarigen. De kieken, waarop ik zelf stond, altijd samen met een of andere jongen, boeiden hem sterker dan voor een ordentelijke politie-man geoorloofd moet zijn. Hij vroeg me van alles. Of ik die modellen had betaald? Hoeveel? Was ik niet erg

51