Niemand die het antwoord weet

dan ik hem volgens recht en reden kon verwijten. Eerst probeerde hij te ontkennen. Daarna smeekte hij om vergiffenis. Ik had genoeg van hem. Dit was een kans om alle banden met hem te verbreken. Ik smeet de deur achter me dicht, woedend en opgelucht tegelijkertijd. Een paar dagen later wist het dorp te vertellen, dat de Jonker weer eens op reis was gegaan.

Een week of acht na de breuk las ik in de plaatselijke krant het bericht:

'Jonker Zus en Zo, bekend en geacht ingezetene van onze gemeente, is in Parijs om het leven gekomen bij een verkeersongeluk. De taxi waarin onze ongelukkige dorpsgenoot gezeten was, werd aangereden door een zware autobus. De chauffeur van de taxi bracht er het leven af, maar de passagier was op slag dood.' Er volgde een huilerig artikel, waarin zijn deugden en verdiensten breedvoerig werden uitgemeten. In zijn testament deed hij veel aan liefdadigheid. Mij heeft hij geen half centje vermaakt. Amen!

De dood van de Jonker viel in een periode, dat ik er ernstig over nadacht op reis te gaan. Een grote onrust had mij bevangen. Al repeteerde ik nog zo vlijtig de imaginaire politie-verhoren, die ik eens zou moeten ondergaan — en al won ik elke ondervraging met een verpletterende knock-out voor Jakob Geel — ik wist dat ik mezelf bedroog. Midden in de nacht kon ik met een schok wakker worden. Met profetische luciditeit zag ik het toekomstig tafereel, de rechter spreekt het vonnis uit, ik heb in mijn fantasie elk verhoor gewonnen, maar ik heb de slag verloren. Weg, vluchten, me onttrekken aan de greep van het dorp, losbreken uit de ring van achterdocht, me vrij vechten van de steeds meer eisende schuwe kerels.

Thuis zweeg ik over mijn plannen. Met het geld, dat ik bezat kon ik een heel eind wegkomen. Dagdromen groeiden tot

50