Niemand die het antwoord weet

gefantaseerde ondervragingen. Altijd ontsnapte ik op het nippertje.

De albums met foto's, mijn kostbaarste bezit, haalde ik uit de geheime schuilplaats. En de negatieven. Elk plaatje bekeek ik door een vergrootglas. Twintig, die mij het dierbaarst waren, zocht ik uit. Van die plaatjes maakte ik nieuwe con-tactdrukken. Albums en negatieven verdwenen daarna weer in hun veilige schuilplaats. Van mijn boekenrekje haalde ik vijf doodonschuldige boeken. Over kunst. Een onnozele reisbeschrijving. Een oer-ouderwetse roman ('De Roos van De-kama'). Heel voorzichtig peuterde ik de banden los, en het zware leerpapier, dat de kartonnen omslag vetvrij bedekt. De contact-foto's die ik had uitverkoren om altijd bij mij te blijven, verstopte ik in de leren banden. Daarna begon een klusje beter boekbinderswerk. De boeken gingen weer in het rekje. Folkert Folkertsma is altijd de slimste.

'Wat wou Jakob Geel nou van je?'

'Niks moeder, een beetje gewichtig doen. Niks bijzonders'. Tegen de Jonker zweeg ik over Jakob. De lafbek met zijn veel te grote hoop geld, kende ik tè goed. Als die merkte, dat de politie lont rook, zou hij meteen naar het buitenland verdampen, met zijn geld. Mij zou hij in de klem laten zitten. Ik begon schoon genoeg van hem te krijgen. Hij was een enghartige egoïst. Gaandeweg was een verhouding gegroeid, waarin ik door duizend giften gebonden was en hij mij zo stevig in zijn greep had, dat hij steeds absurder eisen ging stellen.

Was de Jonker misschien de onbekende, die de politie op mij af had gestuurd? Ik kende hem met zijn vele onhebbelijkheden en zijn weinige deugden. Hij was uit op eigen genot. Andere mensen waren in de wereld voor hèm. De laatste tijd had ik het onbestemde gevoel, dat hij op een of andere manier van me af wilde, maar dat hij niet goed wist hoe hij mij dat

48