Niemand die het antwoord weet

bent toch wel voorzichtig?'

Het was de eerste keer dat moeder een direkte toespeling maakte op dingen, die ik voor iedereen geheim dacht. 'Ik loop in geen zeven sloten tegelijk. Laat Jakob maar komen'.

Een paar dagen later verscheen hij. Eerst babbelde hij een

beetje over ditjes en datjes. Maar mij bracht hij niet op een

dwaalspoor. Toen kwam de open aanval.

'We hebben klachten over jou, mooie meneer'.

'Wat voor klachten als ik vragen mag'.

'Je weet best wat ik bedoel'.

'Geen idee'

'Komediant. Ik hoef jou toch niet te vertellen wat er aan het handje is?' Jakob blufte.

'Als je niks meer hebt te vertellen dan loze praatjes kan je me beter niet van mijn werk houden'.

Jakob ging weg. In een flits zag ik een visioen: ik spring hem van achteren op de rug. Ik sla hem neer. Het lijk moffel ik ergens weg.

Jakob liep het laatste stukje door de tuin. Ik zat in mijn werkplaats en wiste het zweet van voorhoofd en nek. Iemand heeft gekletst. Ik moet voorzichtig zijn. Altijd zorgen, dat ik een alibi heb. Voor elke situatie moet een uitvlucht kant en klaar liggen.

Sinds de affaire met de Jonker begon, wist ik 'ergens in mijn achterhoofd', dat als het er werkelijk op aan zou komen, geen enkel alibi of uitvlucht mij zou kunnen helpen. Sinds jaren leefde ik met de zekerheid, dat — wanneer en hoe, wist ik niet — op een dag een hand op mijn schouder zou rusten en een stem zou zeggen: 'In naam der wet, U bent mijn arrestant'.

Ik moest niet alleen voorzichtig zijn, ik moest vooruitleven op die arrestatie. Een eindeloos aantal keren repeteerde ik de

47