Niemand die het antwoord weet

vuurtje verdragen. De flakkerende vlammen gaven de zaal een sfeer van intimiteit. Voor de haard stond een lange rondlopende divan, ik denk, dat de gestrekte lengte een meter of zes zal zijn geweest; er lagen bonte kussens op. 'Hier maak ik mijn schilderijen'.

De Jonker toonde me enkele van zijn werken. Indische jongen op een karbouw. Naakt. Een jongen op een vis, een dolfijn dacht ik. Naakt. De kleuren waren uitheems, de lijnen week en zwoel. Mij wilde de Jonker ook schilderen. 'Wat is er nou aan mij te schilderen? Zeker dat kleine koppie van me'.

'Je hebt het lichaam van een jonge god. Groot. Sterk. Spieren. Mooi'.

Eén obsessie zat met duizend weerhaken in zijn hersens vast: hij zou me schilderen, ik naakt op de ronde bank, voor het flakkerende vuur.

'Ik zie het schilderij al voor me. Het wordt mijn meesterwerk'.

Uit mijn zak viste ik een paar koperen dingetjes. Eigen maaksel. De Jonker was zo uitbundig in zijn lof, dat ik er verlegen van werd. Hij wilde ze kopen. Voor zijn verzameling. Ik noemde de prijs.

'Maar dat is te goedkoop. Belachelijk voor zulke mooie dingen. Ik geef je het dubbele. De prijs blijft een geheim tussen ons. Ik kan heel goed geheimpjes bewaren'. Hij schonk een zoetig drankje. Bleef doorzeuren over zijn schilderij. Maar ik hield de boot af. We zouden nog wel eens zien. Poseren kost immers tijd, en tijd is geld. 'Oh, maar ik zal je de uren betalen. Vorstelijk'. Het enige, dat me werkelijk boeide was het gemak, waarmee de Jonker geld kon uitgeven. Ondanks zijn branie-achtig gedoe was hij eigenlijk belachelijk onderdanig. Ten slotte beloofde ik hem nog eens een keer terug te zullen komen. Die tweede keer werd gevolgd door vele keren. Tussen de

43