Niemand die het antwoord weet

zijn zoon. Eerlijk gezegd vond ik zelf mijn werk niet zoveel bijzonders. Bovendien ontleende ik veel ideeën aan anderen. Ik bezat wat boeken met afbeeldingen, daar vond ik de inspiratie. Ik heb altijd een sterke hang gevoeld naar gedetailleerde ornamentiek. Hoe meer krulletjes en hoe ingewikkelder, hoe mooier ik het vind. In een van die boeken stond een afbeelding van een gesmeed hek, Arabische kunst. Uren zat ik met die afbeeldingen voor me, te dromen. Die ijzeren kurketrekkertjes, cirkels, halve manen, sterren en stermotieven waren een wereld, die me vreemd en tegelijkertijd vertrouwd was. Er stonden ook afbeeldingen in die boeken, die ik haatte. Eén in het bijzonder. Het was de afbeelding van een enorm stuk koperen smeedwerk, het moet hoger dan drie meter geweest zijn en misschien wel tien meter breed. Het stelde het leven onder water voor, alles in gedreven koper, vissen en kreeften en garnalen vrij opgehangen, de ondersteuning werd gevormd door zwierige lijntjes van koper, die de golven suggereerden of de zeewieren. Kunstig, groot, onrustig, lelijk.

De periode van mijn puberteit was een tijd vol tegenstrijdigheden. De nachten in de bossen trokken mij naar éen kant, de boeken trokken mij in een andere richting. Toen kwam de Jonker in mijn leven.

Om de figuur van de Jonker te schilderen, moet ik eerst, heel in het kort een beeld geven van de bevolking van ons dorp onder de rook van Utrecht en Amsterdam. Ons dorp ligt op de punt van een driehoek waarvan die twee grote steden de andere hoeken vormden. De deurlijst van onze slagerij was de omheining van ons beeld van de dorpssamenleving. Mijn vader verafschuwde de instelling, die 'volksslagerij' heet. Hij was een kunstenaar in zijn bloederig vak. Hij genoot pas volle voldoening van zijn werk, wanneer hij wist, dat de met zoveel zorg uitgesneden tournedos, werd genoten door iemand, die

39