Niemand die het antwoord weet

'Ook goeie-n-avond'.

Later op mijn eenzaam kamertje, ontdekte ik, dat een mens een nooduitgang voor zijn lichamelijke spanningen bezit. Telkens als de spanningen te groot worden, ben ik door die uitweg gevlucht, tot op de dag van vandaag. Een enkele keer heb ik gemijmerd: als het die avond met Leentje nu eens anders was gelopen.. . zou dan mijn leven een keer hebben genomen? Wel nee! Mijn leven moest gaan, zoals het verlopen is. Ik ben blij, dat ik geen kinderen heb. Het heeft me al moeite en verdriet genoeg gekost om verantwoordelijk te moeten zijn voor mijn eigen daden; ik moet er bij voegen, meestal zijn mijn pogingen om volgens normen te leven, die mezelf bevredigen, mislukt.

Dat geldt zeker voor de tijd die ik nu moet gaan beschrijven, hoeveel moeite me het ook zal kosten om de waarheid te vertellen. De moeilijke jaren van mijn puberteit. Soms vraag ik me af of alles werkelijk is gebeurd, maar dan zie ik de lidtekens.. . het was geen droom.

Mijn puberteit vormde een angst-aanjagende periode in mijn leven. Ik had het gevoel, dat ik de enige mens was op de hele wereld. Een verlammende eenzaamheid. In mij kookten en gromden spanningen. De habituele uitweg hielp niet meer. Ik verlangde naar iets anders en ik wist niet wat het was. Ik heb altijd het gevoel gehad, dat ik niet éen mens ben, maar twee. Ik en die Ander. Twee, die altijd met elkaar worstelen. Die Ander fluisterde mij krankzinnige plannen in. In die tijd heb ik tweemaal een poging tot zelfmoord gedaan. Een keer met een koord aan een spijker. Ik dacht: als ze mij morgenochtend moeten afsnijden, zal de wereld weten, dat ik mij heb gewroken. Maar die spijker zat te ondiep in de balk. Ik viel en huilde, want ik had mijn schenen geschaafd. De tweede keer probeerde ik er een eind aan te maken op een manier, die ik in een boek over Japan had gelezen. Ik zette mijn scherp zakmes vast op tafel, met de

34