Niemand die het antwoord weet

Heerwaarden. Ze woonde een paar huizen van ons vandaan. Ik had nooit veel aandacht aan haar geschonken. Met meisjes ging ik nauwelijks om. Doordat ze vlak bij ons woonde, had ik wel eens een keer met haar moeten praten. Ze bezorgde me een gevoel van schaamte, dat altijd knaagt, wanneer ik in gezelschap van vrouwen of meisjes ben. Maar nu zag ik haar opeens anders. Ik voelde: Leentje begrijpt hoe eenzaam ik ben en hoe ontroostbaar-alleen ik nu ben. Ze was van mijn leeftijd, even groot als ik. Ze had een jongensachtig lichaam, nogal plat.

Ze vroeg of ik het plezierig zou vinden, als ze me 's-avonds eens kwam opzoeken. 'Gewoon praten'. 'Gewoon praten'.

Ze kwam niet elke avond. Na een goede week zat ik naar haar uit te kijken. Een mens had een mens gevonden. Als ik haar zag, kreeg ik een droge keel van aandoening. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ze had blond haar. Het stond in een kuif boven op haar hoofd, en dan viel het in golvende lokken omlaag. Haar benen waren lang en slank (geen haartje erop), haar schouders hingen wat af. Vond ik haar mooi? Misschien, ik weet het niet. Maar ik vond haar lief. Ik stelde me voor, dat ze thuis nog met een pop speelde, een jongenspop met een kruippakje aan, die neemt ze wiegend in haar stevige armen, 's-avonds brengt ze de pop naar bed, met een kusje en een snoepje.

'Heb je zin vanavond een eindje om te fietsen?' 'Wel ja, waarom niet?'

Even flitste de gedachte door mijn hoofd: ik zal in de winkel een worst halen. Ik schrok van die gedachte. We zweefden de schemering in, het was midden in de zomer. Leentje probeerde een gesprek op gang te brengen. Ik gaf slechts korte antwoorden. Ik wist wat er van een jongen werd verwacht, wanneer hij 's-avonds met een meisje de hei op

32