Niemand die het antwoord weet

heeft nooit bestaan, ik kan het mij althans niet herinneren. Wèl weet ik nog, dat ik de voorraad vleeswaren in de winkel van vader plunderde als een zeerover, om op te smikkelen als we samen uit waren, ik stal meer voor hem dan voor mij. We zwommen veel samen. Ik ben een uitstekend zwemmer met een groot uithoudingsvermogen, hij poedelde zo'n beetje op zijn hondjes door de plas en het kanaal. Echt zwemmen had hij nooit geleerd, maar hij kon zich in het water voortbewegen.

Op een avond zouden we weer gaan zwemmen. 'Ik verlang echt naar een duik'.

'Wacht even jó, ik rijd even langs de winkel. We moeten toch wat te bikken hebben als we eruit komen'. 'Laat dat nou'.

'Waarom, één worst meer of minder, vader merkt het niet eens'.

'Dan ga ik vast vooruit'.

Toen ik, met de worst in mijn overhemd, bij het kanaal kwam, stond daar een oploopje.

'Er is een jongen verdronken. Met zijn hoofd in de modder gedoken. Kon er niet meer uitkomen'.

Zijn natte rode haren hingen als tressen op zijn wit gezicht. Ik dacht: ze beginnen nu al te verkleuren. Ze zeggen: och, daar groei je wel weer overheen. Guus Witman is geen dag in mijn leven uit mijn gedachten geweest. Ik had hem gemakkelijk kunnen redden. .. als ik bij hem was gebleven.

De dramatische dood van Guus Witman wekte in ons dorp begrijpelijkerwijs heel wat consternatie. Een deel van het publieke medelijden sproeide ook over mij. Als de mensen me staande hielden met hun ach-en-wee-en-wat-'n zonde-'t was-toch-zo'n-leuke-jongen-geklets, voelde ik me eenzamer dan ooit.

De enige, die echt toonde, dat ze medelijden had was Leent je

31