Niemand die het antwoord weet

in de richting van het huis van de burgemeester. Het had een diep portiek. Daar greep ik hem. Eén keer, toen ik hem nogal uitvoerig betastte, ging plotseling het raampje van de huisdeur open. De moeder van Robbie keek naar buiten. Het eerste wat ik dacht was: 'Robbie heeft me verraden'. Op dat ogenblik had ik beslist schuldgevoelens. Van die dag af, heb ik bij alles wat ik deed, gedacht: oppassen dat ze je niet snappen.

Ik heb een eigenschap waar ik nogal trots op ben. Als ik moeilijkheden zie aankomen (soms weken en weken van tevoren) overweeg ik alles, tot in de kleinste details. Ik bekijk stuk voor stuk alle mogelijkheden van gevaar die er voor mij kunnen inzitten. En voor elke hypothetische situatie, bedenk en repeteer ik reeksen uitvluchten. Hoe kan ik zelf onschuldig lijken en anderen verantwoordelijk stellen? Ik geloof, dat ik die eigenschap pas goed ben gaan verzorgen en opkweken, toen Robbie's moeder door het deurruitje keek en ik dacht op heterdaad betrapt te zijn.

(Robbie heeft tegenwoordig een of ander rentmeesterbaantje in het Oosten van het land. Hij is ongetrouwd. Andere jongens met wie ik 'vijvertje' speelde en met wie ik in het pakhuis knoeide, komen me tegenwoordig nog opzoeken. Oude liefde roest niet. Ze zijn getrouwd, ze hebben vrouwen met kinderen, eigen huizen, auto's en dikke sigaren. 'Nou, jij was vroeger ook een mooie'. 'Jij zeker niet. Maar ik zou je nou niet meer moeten'.) Over de eerste tien jaar van mijn leven heb ik vaak met moeder gesproken.

'Had u toen al een vermoeden dat ik zo was?'

'Ik wist het zeker. Al voordat je geboren was, bij wijze van

spreken'.

'Had u er verdriet van?'

'Och, als jij het nou prettig vond'.

'Ook dat met die jongetjes in het pakhuis?'

19