Niemand die het antwoord weet

Ik ben altijd erg flink geweest in knutselwerk. Wat mijn verbeelding ziet, dat maken mijn handen. Op mijn kinderlijke manier groef ik bij het pakhuis een vijvertje. Ik hield er goudvissen in, maar dat was een voorwendsel. Van het raam op de zolderverdieping naar omlaag maakte ik met behulp van een dik stuk kabeltouw een soort roetsjbaan. Je kon in een stoeltje van touw zitten en dan, met een zetje, over de vijver naar de grond glijden. Vele nachten had ik wakker gelegen om dit primitief kermisvermaak uit te denken. Ik zag de roetsjbaan al werken, nog voordat ik begonnen was het ding in elkaar te prutsen. Mijn geheime bedoeling was, dat de jongens uit dat stoeltje in de vijver zouden vallen. Ze zouden kletsnat worden, zich moeten uitkleden. Ik wilde ze naakt zien. Telkens als ik aan dat speelgoed dacht, zag ik de jongetjes naakt bij de vijver staan. Mijn opzet lukte inderdaad. Maar al gauw ging het mijn vriendjes vervelen. Ik moest iets anders verzinnen.

Mijn vader, die toch vaak genoeg in het pakhuis kwam, trok zich van al dat geknutsel en gepruts niets aan. Ik geloof niet, dat hij enig wantrouwen koesterde. Had ik zelf schuldgevoelens? Ik geloof het niet.

Ik herinner me, dat Robbie en ik vaak krijgertje speelden. Het was een wild spel. Wie "m was' moest koste wat kost tot het opgejaagd wild doordringen. Tikkie, jij bent 'm. Gewoonlijk willen jongens niet graag jager zijn, wie "m is' probeert zich zo gauw mogelijk van zijn taak te kwijten. Maar ik was anders. Ik 'was 'm' graag. Maar ik verkeerde in tweestrijd. Het jagen vond ik even naar als iedereen, alleen het aantikken vergoedde alles. Had ik Robbie gepakt, dan tikte ik hem niet aan, maar kwasi in het vuur van het spel betastte ik hem. Wat moest ik doen? Hem zo snel aantikken en betasten, of het genot zo lang mogelijk uitstellen? Vertraagd genot is dubbel genot.

Als we op straat krijgertje speelden, dreef ik Robbie meestal

18