Niemand die het antwoord weet

spelletje: hoe zie je er van onderen uit? Zij deed het voor. 'Moet jij ook doen'.

Rechtop in mijn bedje staande, tilde ik aarzelend mijn hemdje op. Ik schaamde me dood. Liefst was ik onder de dekens gekropen en nooit meer te voorschijn gekomen. Elke keer als de jongens op school smaalden: 'Meiden bij meiden'. .. .voelde ik dezelfde schaamte.

'Daar heb j'm met z'n mooie pakkie-an'. Met die kreet wachtten de jongens me op. Ze achtervolgden me. Ze spuwden op mijn lila buisje. Soms liep ik meer dan drie kilometer om, dwars door de velden, ik klom over hekken, of glipte steelsgewijze door de tuinen van andere mensen... alles om aan mijn dagelijkse vervolgers te ontkomen. En maar huilen, de hele weg van school naar huis. Ik wilde zo graag flink zijn, maar ik had er de moed niet toe. Kon ik maar overtuigend bewijzen dat ik sterk was. In die tijd had moeder een buis voor me gekocht van een wolachtige dikke stof. Vreemd, mooi, duur. Ik ontdekte, dat je een scherp gepunt potlood met gemak door de stof kon steken. Je mikte precies tussen twee draden, de stof ging voor je potlood opzij, en later als het er uit getrokken was, sloot de stof zich weer. Dat wonder moest ik de jongens laten zien. Ontelbare malen stak ik mijn potlood door de stof. 'Dat kunnen jullie lekker niet'. Het wond me op. Ik voelde me triomfator. Gek, nu herinner ik me opeens waarom juffrouw van Zijl me toen van dat bekakte schooltje van haar heeft laten weg-bonjouren. Mijn broer had thuis een tweeloops jachtgeweer. Ouderwets en vastgeroest. Ik nam het stiekem mee. Schepte er mee op. Legde aan. Deed alsof ik de hele klas ging doodschieten. Pief, paf, pang. Toen juffrouw van Zijl binnenkwam, gaf ze een gil en ging met haar handen voor de

16