Niemand die het antwoord weet

verzweeg de gevangenis niet noch het gesticht en mijn operatie en alles wat daarna is gebeurd. De vrouw sloeg haar handen vertwijfeld voor de ogen, maar ze bleef luisteren, ze moest! En toen ik eindelijk zweeg, duurde het even voordat ze me dorst aan te kijken. Er stonden tranen in haar ogen.

'Hemelse Gerechtigheid, is 't dat wat ze u hebben aangedaan. .. Hoe kan ik mijn eigen kleine lieve Dicky dat besparen?'

Onderweg, in de trein naar huis, dacht ik: Er zijn duizenden lieve kleine Dicky's in de wereld, en duizenden huiskamers waar mooie spreuken aan de wand hangen, en duizenden vaders en moeders met duizenden versteende harten, die wachten op een beetje warmte om te ontdooien, opdat de liefde eindelijk kan opbloeien als het eerste sneeuwklokje na de barre winter.

Ik dacht: ik moet iemand vragen mijn levensverhaal op te schrijven.

143