Niemand die het antwoord weet

waren homofiel. Hun ouders wisten nergens van. Dat vonden die drie een onverdraaglijk idee. Zij vonden, dat hun ouders op de hoogte moesten worden gebracht. Alleen, zij durfden het niet, ze wilden vader en moeder geen verdriet doen. En nu moest ik raad en daad verschaffen. Ik vond het een raar stel. Op zichzelf aardige jongens, maar zodra het onderwerp vader of moeder ter sprake kwam, smolten ze in een geleiachtig medelijden.

Na lang praten en trekken kreeg ik er tenslotte uit, dat ze het tegenover zichzelf onbehoorlijk vonden, vader en moeder onkundig te laten. Gewoon: oneerlijk.

'Als ze het op een zekere dag aan de weet komen, sterven ze van verdriet. Dat willen we niet op ons geweten hebben'. 'Kan ik begrijpen'.

'Daarom durven we het hen ook nu niet te vertellen. Het zou hun dood zijn'.

'Dachten jullie, dat ik het kon vertellen?'

'Nee, beslist niet. Ze mogen het niet aan de weet komen. Van

niemand'.

'Maar wat willen jullie dan?' 'Dat weten we niet'.

Zo'n geval kun je van de belachelijke kant bekijken, maar het is eigenlijk een diep-tragische zaak. Die drie jongens hielden zielsveel van hun vader en moeder. Ze wilden hun elk verdriet besparen. En elk uur van elke dag en nacht leefden ze in angst, dat door een of ander stom toeval, de waarheid toch zou doordringen. Vroeger was voor ouders het probleem: hoe vertel ik het mijn kinderen? Maar voor veel kinderen is het tegenwoordig; hoe vertel ik het mijn ouders? Die drie zijn zonder raad bij me vertrokken, en toch waren ze voldaan, ze hadden gelegenheid gehad om met een ander mens over hun zielenood te spreken. Hij, wiens leven altijd langs een liniaaltje is verlopen, zal dat nooit begrijpen. Eén geval zal ik niet spoedig vergeten. Het heeft direkt geleid

140