Niemand die het antwoord weet

ik Wim nu in de steek laat, zal het mij niet goed blijven gaan. Maar door Wim te helpen, zal ik tonen waard te zijn, dat ik gelukkiger leef dan vroeger. Dat klinkt misschien primitief of brave-Hendrikachtig, maar dat was wat ik dacht en als ik het ene vertel kan ik het andere niet verzwijgen. Tom was woest, toen hij hoorde dat ik Wim toch wilde helpen. We hadden wel eens gekibbeld, maar dit was de eerste keer, dat we slaande ruzie met elkaar hadden. Ik zei, dat ik zou doen waar ik zin in had en als het hem niet beviel, moest hij maar doen wat hij niet laten kon. Merkwaardig, hij werd opeens de onderdanigheid zelf. Niet alleen was ik verbaasd om Toms plotselinge onderworpenheid, maar ik was net zo verrast om mezelf, ik had nooit geweten, dat ik zo voet bij stuk kon houden.

Met Wim, die intussen uit zijn hotel was komen afzakken hebben Tom en ik toen overlegd. Het eenvoudigste was: naar de politie gaan. De gedachte alleen al bezorgde Wim rillingen van de zenuwen.

'Die lui moeten mijn naam en alles weten. Zo'n rapport gaat naar den Haag. Dank je wel, dan kan ik net zo goed die schurken van afpersers hun zin geven'. Die bezwaren waren niet uit zijn hoofd te babbelen. Ik moet er bij zeggen, dat ik ze zelf ook niet met een gemakkelijk handje kon wegwuiven. Wim wilde niet in een of ander register van de politie voorkomen. Hij had gelijk. Ik weet niet wat mij die ochtend bezielde. Eerst had ik tegen Tom gesnauwd en gegrauwd en nu was ik zo woedend op die afpersers, dat ik ze in stukken had kunnen snijden, als ik ze voor me had gehad.

'Dat gedonder. .. ik trap er dwars doorheen. Vertel me maar eens hoe die schoften er uit zien'.

Het signalement zei me niets. We spraken af, dat we, ieder afzonderlijk, naar een nogal obscuur etablissement in Amsterdam zouden gaan. Als de chantage-plegers verschenen,

138