Niemand die het antwoord weet

boter bij de vis. Het huis waarin dat stel woonde zat van de kelder tot aan de nok toe vol met mannen. Toen ik de prijzen hoorde die de huurders aan deze weldoeners der mensheid moesten betalen, dacht ik: niet alleen in zee zijn haaien. Op een avond kwam Wim met zijn Chrysler naar mijn huisje gereden. Hij wilde graag met mij praten. Jaloerse Tom verwelkomde hem met een zuur gezicht. Wim kwam met een bar verhaal. Hij had op een avond in Amsterdam met een aardige knaap kennis gemaakt. Voor die doorgewinterde landhaai was wereldvreemde, schuwde Wim een zacht eitje. Hij was een paar keer met die knaap uit geweest. Daarop was een andere vent bij hem in Den Haag op zijn kantoor verschenen. Met foto's, die er niet om logen. Stiekem gemaakt in een of andere flat. Chantage. En niet zo kinderachtig. Want Wim had geld.

'Afpersing? Hoe kan dat nou? Is die knaap minderjarig?' 'Hij zal tegen de dertig lopen, denk ik'.

Maar de chantage was er. De fielten spekuleerden op Wims schuwheid. Dat was zijn zwakke plek. Ze hadden uitgevist dat hij in Den Haag woonde. Ze wisten dat hij directeur was van een groot bedrijf. Op een of andere manier (waarschijnlijk had Wim het zelf verteld) waren ze aan de weet gekomen, dat hij nooit in Den Haag uitging, omdat hij door zakenrelaties en kennissen niet gezien wilde worden. 'Betalen. Of anders lichten we je familie en relaties in'. Ze zeggen wel eens: als men chantage op je wil plegen, kun je maar één ding doen, zo gauw mogelijk naar de politie lopen. Maar dat is nu juist wat veel slachtoffers van afpersers niet durven. Wim wilde niet kapot gaan in een schandaal. Hij betaalde. Ze kwamen steeds vaker bij hem en ze eisten steeds meer. Al vormden de bedragen bij elkaar opgeteld een lief sommetje, toch was het geld voor Wim niet het voornaamste. De angst. De nooit aflatende vrees, dat de schurken hem, ondanks alles, zouden verraden. De beklemmende

136