Niemand die het antwoord weet

moeite waard maken. Ik ging naar concerten. Van tentoonstellingen was ik een trouw bezoeker.

Die veranderingen in mijn leven kwamen geleidelijk. Als ik op die periode terugzie, kan ik de van Nunens niet dankbaar genoeg zijn. Ze gaven mij mijn zelfvertrouwen terug. Ze haalden me langzaam maar zeker uit de diepe put. Ik leerde in die tijd Tom kennen. Een aardige jongen, die het thuis bij zijn ouders ontzettend moeilijk had. Ze begrepen niets van zijn aanleg. Hij werd overladen met verwijten, omdat hij zijn 'slechte aard' niet kon 'overwinnen'. Daarna kwamen de scheldpartijen. Op de dag van zijn meerderjarigheid klopte hij in het holst van de nacht bij mij aan. Weer een, die de liefderijke achtervolgingen van het ouderlijk huis was ontvlucht. Een verbitterd en radeloos mens. Mijn seksuele gevoelens waren niet meer dood, al bleef ik op het psychologische moment onmachtig. Maar sex speelde niet meer de hoofdrol in mijn gevoelsleven. Ik tracht dikwijls mezelf te analyseren. Hoe kwam het dat het lichamelijke bij mij in betekenis achteruit was gegaan? Het antwoord is niet eenvoudig. Ik blijf een operatie als ik heb moeten ondergaan, ronduit gemeen vinden. Ze geschiedt zogenaamd vrijwillig. Maar een gevangene wil elke prijs betalen voor zijn vrijheid. De ingreep verwoest, meer niet. Ze verbittert, kweekt haat en radeloosheid. Als ik ondanks die ingreep een ander mens ben geworden, is stellig een van de oorzaken, mijn neiging om anderen na te volgen. Ik heb opgemerkt, dat ik, zonder het eigenlijk zelf goed te willen of te weten, altijd probeer te doen wat mijn omgeving doet. Piet van Nunen werd mijn nieuwe exempel. Ik nam gewoonten en zegswijzen van hem over. Vooral zijn kijk op het leven. Dat was mijn grote verandering. Het merkwaardige is, dat via mij Tom, mijn nieuwe huisgenoot, eveneens een navolging van Piet van Nunen werd. Mijn financiële toestand was in die dagen een rommeltje. Nu en dan werkte ik. Dan liep ik weer weken

133