Niemand die het antwoord weet

'Als je die roos van een afstand ziet, zou je zweren, dat er een droppel dauw op ligt, maar als je dichter bij komt, zie je, dat het de weerspiegeling is van dat ene blaadje in het hoge licht van het blad aan de andere kant'. Ik kan niet onder woorden brengen hoe diep zijn lof me trof. Iedereen hoort zijn werk graag prijzen. Maar Piet deed meer dan complimentjes maken. Het klinkt misschien een beetje overspannen, maar ik voelde op dat ogenblik: in die niet bestaande en toch zichtbare dauwdruppel, hebben Piet en ik elkaar ontmoet.

Die avond spraken we over muziek. Ik houd van muziek. Piet had een nieuwe plaat van Tsjaikowski. Voordat hij die liet horen, vertelde hij er van. Ik was verheerlijkt. Niet alleen door de muziek van 'Het Zwanenmeer' maar ook (en misschien vooral) omdat Piet mij serieus nam. Hij poseerde in het geheel niet als de bet-weterige deskundige. Hij praatte gewoon over de dingen, die hij van Tsjaikowski wist. Toen de laatste noot had weerklonken, was het enkele minuten stil in de kamer. Ik weet niet hoe het kwam, maar plotseling voelde ik behoefte met Piet en Mientje over mezelf te spreken. Niet dat ik mijn hart uitstortte, zoals ik bij vroegere gelegenheden had gedaan, met huilbuien. Verstild. Eigenlijk hardop pratend met jezelf. Niet in voldragen zinnen. De ogenblikken, dat ik niet sprak waren misschien de meest welsprekende. Piet rookte zwijgend zijn pijp. Hij keek me niet aan. Mientje had haar hand op de arm van haar man gelegd. Ik dacht: zoals ze Kees overhoorde. . . met diezelfde liefdevolle aandacht luisterde ze nu naar mij. 'We wisten er alles van', zei Piet tenslotte. 'Maar we dachten, als jij niet zelf begint, willen wij niet op heilige grond treden', zei Mientje. 'Heilige grond?'

'Waar mensen verdriet hebben is heilige grond. Geen toegang voor vreemden'.

129