Niemand die het antwoord weet

Gooi, een huis met een dak tot bijna op de grond. De oude koestal had hij laten uitbreken. Het was een royaal warm-aandoend vertrek geworden, in de hoek liep een kippetrapje naar een soort opkamertje zonder wanden, dat was het atelier. Piet van Nunen was schilder. Zijn lievelings-onder-werp was: bladeren. Hij had schilderijen gemaakt, daarop zag je maar éen tak met niets dan bladeren, die hij met grote aandacht en liefde had geschilderd.

Ik had een bloemetje meegenomen voor zijn vrouw, blond, vooruitstrevend in haar kledij en de beste moeder, die haar drie kinderen zich konden wensen. De oudste was een joch van een jaar of twaalf, dan kwam een meisje van acht, en de jongste was een dreumes van drie, die al een vlot mondje babbelde. Er heerste een prettige sfeer, achteraf gezien was het eigenlijk het eerste harmonieuze huisgezin in mijn leven, waarin ik gast was. Ik herinner me, dat ik alles even prachtig vond en het ook spontaan zei. Het gebloemde servies van boeren-aardewerk, de bonte gordijntjes voor de vensters, de lepels en vorken, waarvan ik dacht, dat ze een bijzondere artistieke vorm hadden, maar waarvan Piet zei, dat het doodgewone huis-, tuin- en keukenlepels waren. Ik zei, dat ik nog nooit zo lekker had gegeten, en dat meende ik. Daarna spraken we over kunst. Hij wist veel van teken- en schilderkunst. Toen moesten de kinderen naar kooi. Jantje, de jongste, werd door zijn vader en moeder geknuffeld, en daarna ging hij, op Piets rug paardje rijdend naar boven. Ik weet niet hoe het kwam, maar ik kreeg een brok in mijn keel toen ik dat jochie, kijkend als een glorieuze ruiter op een raspaard, door zijn vader de kamer uit zag dragen. Moeder ('Zeg maar gerust Mientje tegen me, hoor') zei dat het haar beurt was om Babs naar bed te brengen, de ene avond zorgde vader voor de zoon, de volgende avond zij en dan nam Piet de honneurs bij Babs waar. Kees, de oudste van twaalf mocht nog een uurtje opblijven. Mientje ging apart met hem zitten,

125