Niemand die het antwoord weet

beslissingen; om het alleen-zijn te ontvluchten, laten ze zich dwingen tot dingen, waar ze een afkeer van hebben. Adriana's kamertje was niet ongezellig. Het kopje koffie was lekker zoet. Ik verloor mijn schuwheid. Ze praatte over zichzelf. Daarna ging ik op de snijtafel. Alles wilde ze van me weten. Ik vertelde niet meer dan ik kwijt wilde. Wat heeft zo'n vreemde madam met mijn zaken te maken? Zo'n juffertje dat in de trein met een onbekende man aanpapt. Voordat ik wegging had ze het gesprek zó weten te sturen, dat ik haar wel moest vragen of ze zin had de komende zondag met me naar de bioscoop te gaan enne dan kunnen we in de stad een stukje eten.

'Waarom in de stad? Hier is het wel zo gezellig. Dan maak ik van tevoren een lekker schoteltje klaar'. Totdat die zondag kwam, had ik ontelbare keren besloten niet naar haar toe te gaan. Ik herinner me, dat ik af en toe dacht: hoe ziet ze er eigenlijk uit? Ik kon me haar beeltenis niet voor de geest halen. Alles goed en wel, zo'n afspraakje, maar er kon voor mij alleen maar nieuwe narigheid uit voortkomen. Ik had een afkeer van vrouwen, en ook van Adriana. Ik zal met haar in de bioscoop zitten als een vreemde. Als ik bij haar thuis ben, zal ik haar alles vertellen. Als ze eenmaal weet wie en wat ik ben, zal voor haar de pret er af zijn, en dan zal ik mezelf uit een onmogelijke situatie hebben bevrijd. Ik had me zo volkomen in het gesprek ingeleefd, dat het was alsof ik een uit het hoofd geleerd lesje op zei, toen ik haar de waarheid vertelde, de niets verhullende waarheid. 'Je vertelt me dit om jezelf te kwellen'. 'Nou, en wat dan nog? Het is een van de weinige genoegens, die ze me niet hebben kunnen ontstelen'. 'Arme jongen. Zodra ik je in die trein zag, wist ik, dat je verdriet had'.

'Over het stadium van verdriet ben ik al heen'.

'Als jij iemand hebt, die echt lief voor je is, verandert je

117