Niemand die het antwoord weet

geschonden lichaam. Toen brak de zenuwachtige spanning. In mijn eenzaamheid huilde ik mijn verdriet uit. Vreemd zijn de wegen van de menselijke geest. Niemand mocht merken hoe het met mij werkelijk gesteld was. Mijn schande verbergen. Huichelen. Liegen. Met een masker voor het gezicht lopen. Veinzen, dat ik super-potent was! Ik kwam Henk Schuring op straat weer tegen en begon meteen met hem te flirten. Overmoed. Schijn-zekerheid. Henk schrok van de heftigheid der gevoelens, die ik voorwendde. 'Hou je gemak. Het is klaarlichte dag en we staan op de openbare weg'.

'Kan me niks schelen. Als ik zin in een vent heb, grijp ik hem meteen. Heb ik altijd gedaan'.

Henk lachte, toch gevleid. Hij liep verder, ik bleef staan, opgelucht. Ik kon me nu rustig bij het clubje vrienden aansluiten. Als ooit iemand iets van mijn impotentie vermoedde, zou Henk zeggen:

'Leo impotent? Man, hij heeft me midden op straat willen aanranden'.

Het clubje was erg aardig, maar vermoeiend, want ik speelde zonder onderbreking komedie. Ik verzon een roerend verhaal, ik heb in het gesticht een jongen ontmoet enne we hebben vriendschap gesloten, een vriendschap voor het leven, snap jullie enne hij woont in Utrecht, maar hij is nog minderjarig, zodra hij de jaren heeft, worden we een stel enne we hebben het elkaar beloofd en daar houd ik me aan. Ik speelde mijn rol met zoveel overtuigingskracht, dat ik er zelf in ging geloven. Ik denk, dat als ik dit spel van verwarring en verzinsels lang genoeg had kunnen volhouden, er zich op een of andere mysterieuze manier uit het Utrechtse Niets een vriend zou hebben gematerialiseerd. Een mens is almachtig in zijn gedachten, leugens kan hij tot waarheid maken.

Mijn plaats in het clubje had seksuele bluf als enig funda-

109