Niemand die het antwoord weet

onverschillig in ontvangst nam. Toen de visite afgelopen was, ging ik op mijn bed liggen om een beetje te rusten. In de onvolledige beslotenheid van dat slaaphokje, at ik alle geschenken achter elkaar op, de koekjes, de krentenboterham-men, de Gelderse worst en de doos bonbons. Het koste moeite de bonbons naar binnen te krijgen, ik kokhalsde er van. 's-Nachts kreeg ik zo'n heftige maagpijn, dat ze de dokter uit zijn bed haalden. Ik verzweeg mijn zwelgpartij. Hij vermoedde een acute blindedarmontsteking, in elk geval iets ernstigs, maar wist nog niet wat. Een kwartier later lag ik prinsheerlijk in het gestichts-hospitaal, alleen in een klein kamertje zonder direkt toezicht, want de verpleging waakte op de gang, de dokter vond me trouwens te ziek voor enige ontsnappingspoging. Als de pijn niet bedaarde, zou ik de volgende dag in een echt ziekenhuis in de naburige stad worden opgenomen. De volgende ochtend, zorgde de natuur zelf dat de gevolgen van mijn gulzigheid niet al te zwaar op maag en darmen drukten, maar het verblijf in dat ziekenkamertje beviel me zo goed, dat ik besloot nog een paar dagen te simuleren. Ik had het vage gevoel, dat de dokter intussen wel enig vermoeden had gekregen van de ware aard van mijn ziekte; waarschijnlijk omdat hij geen risico's wilde nemen, hield hij me nog een paar dagen in bed. Ik had ruimschoots gelegenheid over de aanstaande operatie na te denken. Al had ik de brief nog niet verzonden, mijn voornemen was intussen bij alle verpleegden en verplegers bekend geworden, want ik was niet bij machte te zwijgen. Iedereen vond me erg moedig. Ik begreep niet goed waarom, maar ik voelde me door al die lof gevleid. Ik dien er bij te zeggen, dat mijn medeverpleeg-den een panische angst schenen te koesteren voor de lichamelijke veranderingen, die zo'n operatie heet te weeg te kunnen brengen. Een duidelijke voorstelling wat en hoe er nu eigenlijk zou worden ingegrepen, had geloof ik niemand. Er deden zoveel lezingen de ronde, dat ik, de meest betrokkene,

100