Amsterdam, je hebt een zoute smaak

maar om te bevrijden. De straatventers, de kaaiwerkers, de slovers in fabrieken waren door de week te moe, en hun afgesappelde vrouwtjes... 'Laat me met rust, m'n hoofd staat er niet naar.' Met de rust van vrijdagavond en de kans op lekker-lang uitslapen in de ochtend van de heilige sabbath in het vooruitzicht, moest de vroedvrouw langs komen met de techniek in de karabies.

Voor niemand was het doel van haar vrijdagse tocht door de buurt een geheim. Niemand lachte of maakte flauwe grapjes. Ook niet de kinderen van wie de meesten, zeker als ze een jaar of twaalf of ouder waren, precies wisten wat er aan de hand was. In haar eentje was de vroedvrouw een voorloopster van de nieuwe tijd, ze kondigde het tijdperk van de emancipatie van de vrouw aan. Dat niemand er ooit aan heeft gedacht voor haar een monument te stichten! Als ik op grond van mijn herinnering zeg, dat het overgrote deel van de mensen in de buurt rechtschapen was, dan reken ik er de dronkaards bij. Ik heb drankzucht nooit als een ondeugd kunnen beschouwen, waarvoor de drinker persoonlijk verantwoordelijk kan worden gesteld. Ik geloof ook niet in tractaatjes, waarin zatladders bekeerd worden. Ik heb in het Amsterdam van mijn jonge jaren veel openbare dronkenschap gezien. Dronken mensen op straat - je ziet ze tegenwoordig niet meer. En toch weet ik niet of er vroeger meer werd gedronken dan tegenwoordig; soms geloof ik, dat in onze dagen meer mensen dan vroeger drinken, en ze drinken ook meer. Uit de zee, waar mijn herinneringen waren weggezonken, duikt nu een gezicht omhoog. Schele Ko. Toen we nog in de Markensteeg woonden, hokte het gezin van Ko éénhoog. Ko was een stand

81