Amsterdam, je hebt een zoute smaak

jeugd verteld. Het was voor de rijke kindertjes uit de Sar-phatistraat een soort paradijsje. Met alle beesten van Noach bij elkaar. Maar omdat de klassenstrijd evenals het leven overal is, ontsnapte ook Artis niet aan de tegenstelling tussen dalles en kootsen, dat is: arm en rijk. Alleen in september kon je er voor een kwartje in, maar een kwartje was in die dagen nog vijftig halve centjes waard en het geld groeide bij ons thuis op niemands rug. We gingen lekker toch naar Artis. We klommen aan de stille kant over het hek. Omdat we ons ook in deze hof van Eden displaced persons voelden, uitten we ons protest tegen het onrecht door een biologische soort straatschenderij. We namen stukjes zoute haring of graatjes van zoute vis mee. Die voerden we heimelijk aan de apen. Kenners van het leven der dieren beseffen, welke stimulerende werking zoutigheden op de erotische driften der primaten uitoefenen 5 en het werkt onmiddellijk. Siegfried van Praag, die als een gelukkige jiddisje Kleine Johannes door Artis mocht dartelen, heeft pas vele, vele jaren later van mij kunnen vernemen, wat zich, ongezien voor zijn kinderlijke ogen, zogezegd vlak onder zijn neus afspeelde. Ook ik bewaar aan Artis de tederste herinneringen. In de kranten lees ik tegenwoordig, dat elke Nederlander moet leren zwemmen. In de jaren van mijn jeugd was dat geen probleem. In de buurt leerden we elkaar zwemmen. We maakten eerst een dempie achter het Oosterdok, en binnen twee dagen gingen we op z'n hondjes de brede gracht over. Officieel zwemmen deden we in het zwembad achter Kattenburg, op het Dijkie. De touwen roken naar teer en op het water dreven opaliserende olievlakken.

74