Amsterdam, je hebt een zoute smaak

iedereen toch om het welzijn van de kinderen. Als Joukie de Vries uit de Lange Houtstraat nou had geconstateerd, dat de glijbaan te steil en dus te gevaarlijk was voor de ge-bensjte jelodiem (hij zelf had vrouw noch kind) en als Visjager stijf en strak bleef volhouden, dat een meer horizontaal gebouwde rutschbaan misschien veiliger was 'voor het oog van de leek', maar beslist onvoordeliger voor de zitvlakjes in de broekjes, die toch al zo gauw sleten... was het dan niet een doodgewoon staaltje van plicht, dat heel Vlooienburg zich met dit dispuut bemoeide, partij koos, de leden opjutte, vergaderingen aanvroeg, met de malcontenten in rijen kloek en breed naar het Casino opmarcheerde, oppositie voerde tot de dood erop scheen te moeten volgen, en vier weken later zich volstrekt niet meer herinnerde, waarom ze doodsvijanden waren geworden? De voetbalclub was het statussymbool, dat aan de buitenwereld werd getoond. Ay, hoe hebben de golven der verontwaardiging door de buurt gekolkt, toen 'Altijd Een Doel' kampioen van de Amsterdamse Voetbal Bond was geworden, en toch niet tot de k.n.v.b. werd toegelaten. Zeiden de mensen tegen elkaar:

'Risjes', hetgeen alles omvat, dat iets met plagerig laag bij de gronds anti-semitisme uitstaande heeft. Aangezien het Hoofdbestuur van de k.n.v.b. toen ook al vér weg in hoogheid zetelde en de verontwaardiging zich een uitweg moest banen, vonden dagelijks in de buurt tussen Waag en Weesperplein, laat ik gemakshalve zeggen, onlusten plaats. Een jaar later werd a. e.d. géén kampioen, maar (zo krom kan het in het leven gaan) toen wél tot de k. n. v. b. toegelaten, en weer later werd de club kampioen

55