Amsterdam, je hebt een zoute smaak

nieuwe raadhuis gaan zetten op de plek, waar de Vetklep dag-in-dag-uit alle gevoelens van dierenbeschermers aan zijn vieze laars lapte... dan zal de wethouder van Financiën ook niet ver zetelen van de plaats, waar, toen ik een jaar of achttien was, een geruchtmakende zwendelaffaire haar begin vond. De loenenaar was een jongen van Vlooienburg. Met een vleugje verdichtsel hier en een korreltje retouche daar is zijn levensgeschiedenis te goed om door een Nederlandse film te worden vereeuwigd. Ik zal die jongen Jókefie noemen.

In die dagen was iedereen in de buurt volstrekt redeloos, zodra iemand de woorden 'Ierse zwiepsteek' aan de omheining van zijn tanden liet ontsnappen. Ik herinner me niet meer hoe groot de enorme bedragen waren, die de 'eigenaar' van een winnend paard in de portemonnaie werden gesmeten, maar in de verbeelding van de arme mensen moeten het miljarden zijn geweest. 'Eigen paard is goud waard.'

Iedereen droomde van de zwiepsteek. De wilde goklust laaide op tot allesverterende vlammen, toen een mannetje uit de buurt driemaal achter elkander de zwiepsteek won. Driemaal achter elkaar. Hij opende een schoenwinkel, waar de klanten in de rij stonden, alleen maar om een man, die zoveel fortuin in zijn aura ronddroeg, even te mogen aanraken, want geluk hebben in het spel is een persoonlijke eigenschap. Bewondering en afgunst zijn tweelingzusjes; het was dus heel begrijpelijk dat de spotters zich vol kinnesinne van deze nieuwbakken miljonair meester maakte. Zeiden de mensen:

46