Amsterdam, je hebt een zoute smaak

zoon. De rabbijn besneed de Maranen, tien volwassenen en vier kinderen en daarna taalden ze niet meer naar het zwijn. Ze hadden gans leren eten. In dat huis leerde hij hun de gebeden.

Geleerder mensen dan ik hebben, naar hun mening onomstotelijk, bewezen, dat de nazaten van deze Maranen tot op deze dag een hereditaire voorkeur voor rijst aan de dag leggen5 misschien hebben ze wel gelijk, de geleerden en de nazaten. Het moet me echter rijkelijk overdreven lijken, wanneer ze beweren, dat de onbetwistbare voorkeur voor het nuttigen van kippen en ganzen, die de bewoners van de straten tussen Waag en Weesperplein gunstig van de rest der bevolking onderscheidde, eigenlijk moet worden beschouwd als een onbewuste hommage aan de ontmoeting daar in Emden, in het jaar 1604. Verder koester ik in het diepste putje van mijn hart een geheime wens, die ik thans openbaar maak, namelijk, dat een of andere Mo-kumse vroede vader of moeder nog eens zal voorstellen ('zu lieb, zu laad un zu lacheles') een kleine wijziging in het stadswapen aan te brengen. Ter herinnering aan de komst van Mozes Uri naar de boorden van de Kromboom-sloot. In mijn verbeelding zie ik boven de poort van het nieuwe raadhuis op Vlooienburg het ietwat gewijzigd blazoen: één van de klimmende leeuwen is vervangen door een geplukte gans! Wat drommel, er lopen in Nederland mensen van adel rond met heel wat mesjokkener wapens op hun zegelring, om over hun ware komaf maar verder te zwijgen.

Wanneer ze inderdaad de afdeling Financiën van het

45