Amsterdam, je hebt een zoute smaak

allerminst. Hij spreekt uit een mystieke bron. In die vergadering is het thema van zijn toespraak een manifest, dat iemand hem, toen hij onderweg was naar het podium, in de handen heeft gedrukt. Een verkiezingsmanifest; 't zal wel van de liberalen zijn, of van een andere partij. Asscher Benjamin Kleerekoper praat er twee volle uren over$ hij verveelt ons geen seconde. De statige volzinnen glijden van zijn lippen, alsof hij het Hooglied voorleest in een tekst, die slechts aan hem is geopenbaard.

'De vriend, die mij zo even dit geschrift gaf, verzocht mij het hem niet kwalijk te nemen, dat het epistel aan de buitenkant een weinig besmeurd is... maar eilieve, zo vraag ik deze vriend, waarom maakt gij u zorgen, dat het aan de buitenkant een beetje vuil is... de inhoud van hetzelve is immers nog veel vuiler...' Het applaus doet de muren der huizen in een verre omtrek scheuren.

Asscher Benjamin Kleerekoper wordt desondanks niet gekozen. Ik boek mijn eerste teleurstelling in de politiekik weet nog niet, dat het niet de laatste is. Zo duidelijk en onweerlegbaar zijn immers alle argumenten vóór het standpunt van de S.D.A.P. Een daverende overwinning kan de enige uitslag zijn.

Zegt Kreischer, met zachte omfloerste stem: 'Het is een grand-hilleg. Een sof.'

Ah, maar als de nederlaag definitief bekend is, staat Asscher Benjamin op dat stoepje van perceel Zwanenburgwal nummer 27. Hij houdt een speech zo maar voor de vuist. Het aandachtig auditorium bestaat uit wel vijftig mensen. Nooit zal ik mij vaster aan de partij verknocht voelen dan in dat smadelijke uur van de nederlaag.

/

₃2