Amsterdam, je hebt een zoute smaak

bokkie waren uitgelopen, kon niet aan het ideaal worden geweten^ het permanente fiasco werd simpelweg veroorzaakt doordat het kiesrecht zat vastgeklonken aan de geldzak.

Sinds ik aan de hoede van Zuigelingenzorg ben ontsnapt, reken ik mijzelf tot de wetenschappelijke steunpilaren van het Marxisme. De eerste socialistische lectuur van mijn vrindjes en mij zijn de afleveringen van Lord Lister alias John Rafles, die er elke nacht op uit trekt om de armen te geven wat hij de rijken met grote list weet te ontstelen. Ik zal een jaar of dertien (of misschien iets jonger) zijn als ik na onrijp beraad, tot de slotsom kom, dat de S.D.A.P. wellicht dank zij mijn krachtige medewerking voor het eerst een overwinning in district IV zal kunnen behalen. Aangezien mij met de rijstemelk-lepel is ingegoten, dat de enkeling niets, maar daarentegen de organisatie alles vermag, tijg ik met een plukje jongens naar dat perceel Zwanenburgwal 27. Onze bloesjes hebben we in onze broeken gestoptdat maakt een meer volwassen indruk¹. In de achterkamer van moeder Engelander staat een tafel op schragen. Het ruikt naar plaksel. In een hoekje ligt een stapeltje schoolschriften met blauwe omslag. De secretaris van de afdeling heet Reicher; hij maakt er een gewoonte van op straathoeken met grote geestdrift en nog omvangrijker stem te debatteren. Met een voor de hand liggende woordspeling noemt iedereen hem Kreischer, hetgeen jiddisj is voor schreeuwlelijk. Hij bekijkt ons van top tot teen. Vraagt: hoe oud? Ay, we weten, dat we onder de jaren zijn. Wij huichelaars vergissen ons twee

3°

¹  Uitvoeriger beschreven in 'De Partij' (uitgave n.v. Arbeiderspers).