Amsterdam, je hebt een zoute smaak

Meester Ploeger is in alle volksbuurten van Amsterdam zo populair als zeven Sinterklazen. Hij is een man, die door de gedachte aan de natuur aan een permanente staat van verrukking ten prooi is. Hij spreekt over vogeltjes als een dichter met een kopstem en over bloemetjes als een puber over zijn eerste liefde. Wanneer hij zijn klas meeneemt naar de Gooise bossen vermaant hij zijn pupillen te zwijgen. ' Jongens, als we nou allemaal doodstil zijn, kunnen we de stilte horen. Dat is het mooiste wat er in de wereld is... stilte.'

(Toen hij zijn tachtigste verjaardag vierde, kwamen oudleerlingen getuigen dat ze in de bezeten wereld van heden vaak terugdachten aan die les om de stilte te kunnen horen.) Aangezien het karwei van een wereldverbeteraar ook reeds in die tijd voorlopig nog lang niet volbracht schijnt, besluit meester Ploeger niet te gedogen, dat zijn kinderen op hun twaalfde levensjaar zonder stut of steun het grote leven worden ingeschopt. Als hij klaar wakker door het drukke verkeer van Amsterdam van vóór de eerste wereldoorlog pedaalt, droomt hij van een wereld, waarin elk kind tot zijn vijftiende jaar op de schoolbanken zal zitten. Maar hij is een dromelotje met grote praktische zin. Hoe hij het klaarspeelt heeft geen van zijn leerlingen ooit kunnen doorgronden, maar wanneer ze denken voor de laatste maal, met of zonder loffelijk ontslag, vóór hem in de nauwe schoolbanken te zitten, weet hij hun zonder enige merkbare moeite de plechtige belofte af te persen, dat ze in het vervolg twee keer in de week 's avonds naar hun oude school op Vlooienburg zullen terugkeren om, gratis niks voor niemendal, en zo maar voor de aardigheid, nog een beetje contact met elkan-

¹7