Amsterdam, je hebt een zoute smaak

voor een keertje zijn zin krijgt, wordt het misschien straks wel Stadhuisplein, lekker makkelijk, kan iedereen op het straatnaambordje aflezen wat dat grote gebouw voorstelt. Ik heb tekeningen en maquette voor zo'n nieuw raadhuis bezichtigd en (zulke vreemde huppelpasjes maakt de menselijke geest) toen moest ik opeens aan een kaart van Indonesië denken. Ik dien deze on-Westerse gedachten-gang wel eventjes uit te leggen. Kijk, verschillende malen in mij n leven ben ik geconfronteerd geworden met landkaarten van Indonesië, die ze op doorschijnend papier hadden gedrukt 5 en dat dunne papier legden ze dan op een echte kaart van Europa. Kon je zien, dat Atjeh en Nieuw-Guinea even ver van elkaar liggen als Katwijk aan Zee en de Oeral. Toen ik in de Zuiderkerk de plattegrond aanschouwde, waarop inventieve lieden de situatie van de buurt hadden gefantaseerd, wanneer straks, (Blinde Maupie ten spijt), het nieuwe gemeentelijke centrum onder de pannen zal zijn... toen zag ik in mijn verbeelding dwars door het dunne papier heen de kaart van de oude wijk eronder liggen. De landkaartlijntjes werden huizen. Het was een surrealistisch tafereel, waaraan films zijn te herkennen met goede recensies. Verleden en toekomst, uit mijn privé stratosfeer zichtbaar, staken hot en haar en schots en scheef, over en door elkander heen. De tegenwoordige tijd was nergens. Wollefie Smeerboender, de hokkebaas op de hoek van de korte dwarsstraat, verkocht emmers heet water, maar tussen zijn schouders droeg hij het hoofd van Burgemeester van Hall, en de ambtsketting slingerde om zijn pretuber-culeuze nek. Nadat ik mezelf had gedwongen een tikje systematischer de congruentie van wat geweest is en van

14