Amsterdam, je hebt een zoute smaak

kamers zitten de kooplui aan tafel met hun gezinnen. Wat eten ze? Vis gekookt, vis in raapolie gebakken of vis gestoofd. In de steeg mag immers nooit vis van de vorige dag op de stallen liggen, dus eten de kooplui het surplus op. Maar, laat er geen misverstand ontstaan, ze eten niet met lange tanden. Ze zijn verzot op vis, en die voorkeur dragen ze over op hun kinderen en kleinkinderen tot in het zevende geslacht. Er zijn gezinnen, waar 's morgens, 's middags en 's avonds vis wordt gegeten.

Allicht dat er toch nog vis overblijft, die niet kon worden verkocht en, het is nauwelijks te geloven, zelfs voor hun eigen grage grote magen teveel was. Die vis gaat naar de visventers.

De venters in Amsterdam vormen een afzonderlijke volksgroep, want de gemeente heeft nog geen verbod uitgevaardigd om langs de straten met roepen en schreeuwen gerucht te maken. In alle volksbuurten staan op alle hoeken van alle straten en alle stegen venters. Met fruit, met groente, soms met prentenboekjes, een enkele keer met goedkope snuisterijen. En elke venter schreeuwt zijn stembanden rauw om de aandacht van de kopers te trekken. Elke venter heeft zijn eigen roep, zijn eigen vaak singuliere woordkeus, zijn eigen hoogst persoonlijke uitspraak, en in elk geval een zeer karakteristieke melodie, die vijftonig is en aan de synagoge herinnert. Het komt er verder weinig op aan of de venter overeenkomstig de waarheid zijn waren aanbeveelt en zonder jokken zijn prijzen uitkrijt. Komkommers zijn altijd groot als heipalen, de schil van sinaasappelen is zonder mankeren zo dun als een overjas. Er is een ventende vrouw, die nooit iets anders roept dan: 'Eén gul-

118