Amsterdam, je hebt een zoute smaak

daan weten te sjaggeren, maar ook omdat ze uitsluitend levende vis, en dan nog wel bij voorkeur levende karper mee naar de Mangestraat willen nemen. Voor zulke kieskeurige kopers is de vishal van tante Bloemie en Ome Markie het mooiste huis sinds de tempel van koning Salomo. Er mag dan in de Vissteeg geen elfenbeen en goud zijn gebruikt, het huis bezit iets, waarvan Salomo nog nooit heeft durven dromen: tante Bloemie heeft grote tanks laten inbouwen, waar de hele dag water doorheen stroomt, levend water, zoals de vromen is voorgeschreven, en in dat water spartelen levende karpers met goudglanzende ogen en zachte bekken, die open en dicht gaan, alsof de beesten een goede sigaar roken. De bassins zijn een wonder. De Amsterdammers staan in dichte rijen te kijken, maar in de ogen van de Polen en de Russen leeft de verwachting van een blijdschap, die zo intens is, dat het niemand zou verbazen, als al die zwartgejaste ernstige mannen-met-baarden elkander plotseling een hand gaven en in een kringetje om de karpers zouden gaan dansen: 'Waos wer sein wenn de Moishiach wer komme...'

Tegen zessen daalt rust in de Houtkopersdwarsstraat. De laatste koopjes-jagers zijn huistoe. De raanmachers hebben hun drekemmers klaar gezet voor de gemeentereiniging, de haambrengers hebben hun laatste boodschap vis bij een dure klant gebracht. De mannetjes van de gemeente met hun blauwe kieltjes en leren petjes sjouwen de spuit en de slangen naar de aansluitkranen van het Vechtwater. Elke avond is het in de steeg grote schoonmaak, maar de goede God heeft de geur van het zout geschapen en die laat zich met al het water van de Vecht niet wegjagen. In hun op-

117