Amsterdam, je hebt een zoute smaak

goedkope kuit, en een brekkie is een beetje. Maar al spoedig verdraaien de jongens de roep:

'Een hommetje... een kuitje... een drol... een homme-tje... een kuitje... een drol...'

Die spotroep wortelt in de verre historie van de buurt, en iedereen kent de geschiedenis. Mammele-joek, een hom-en-kuit-vrouwtje uit een ver verleden, heeft zich een keer vergist. De wagen van de gemeente, die de lege faecaliën-emmers komt ophalen, stond voor de deur en Mammele was in gesprek. Ze is altijd in gesprek, en als haar tandeloze mond snatert, vergeet ze van achteren dat ze van voren leeft. Kort en goed, in haar lorum geeft ze de man van de Boldootwagen de twee emmers van haar juk, in plaats van die ene emmer van haar portaal. Ze merkt de vergissing pas als het te laat is. Omdat ze soebat en een arm weeskind-zonder-ouders is, mag ze zelf haar hommetjes en kuitjes uit de Boldootwagen weer bij elkaar zoeken. En dan begint ze: 'Een hommetje... een kuitje... een drol, een beetje zju... een hommetje... een kuitje... een drol... een beetje zju...'

Mammele-joek is al jaren dood, maar ze leeft in de Vissteeg voort alleen en uitsluitend door dat ene incident. De vishandel wordt reeds eeuwenlang in deze buurt bedreven. De zoute lucht hoort bij de huizen. Dat valt af te leiden uit de familienamen: Vischschoonmaker, Visraper, Vis-jager, Vis, Zeehandelaar, van der Bokke, Grom, Kuit, Korper, Zeelt, Schelvis, Waiszvis, Locher, Poons, Haringman. Trouwens uit oude kronieken* valt te leren, dat in

* Ajn naje korna.jk. De zeven provinciën. Bewerking L. Fuks, Uitgeverij Meulenhoff.

/

102