Er groeit gras in de Weesperstraat

het eerst aan de beurt komt, wanneer ik, in gedachten, over de Breestraat van mijn jonge jaren kuier. Het verhaal dat ik ga vertellen heeft iets met mij uitstaande, en met de Mozes en Aaronkerk, maar vooral met de pop op de kerkmuur, de volgorde is niet willekeurig. Die pop dien ik nu eerst te beschrijven. Hij stelt, als ik het tenminste goed heb begrepen, een der aartsvaderen voor, Abram, Izak ofjakob. Maar als u het mij vraagt, geloof ik eerder, dat het Mozes is, Mozes in het marmer. Het beeld draagt namelijk een soort Goudse of Leidse kazen onder de arm. Deduceren en combineren! Die kazen kunnen moeilijk iets anders moeten verbeelden dan ongezuurde broden van Egyptische origine. Matzes. Deze Mozes is een meter of vijf hoog, naar mijn schatting; ik kan me vergissen, maar je kunt er van de straat af zo moeilijk met een duimstok bij komen. De pop van de kerk, zo werd het beeld bij ons thuis genoemd. De reden van die naamgeving mag ik nu niet langer verzwijgen. We woonden in de Markensteeg, waar ik op de negende dag van de negende kalendermaand ben geboren, nota bene 's avonds precies om negen uur: en we woonden op nummer negen. (Het is dus heel normaal, dat het getal negen m mijn leven nooit enige rol heeft gespeeld.) Als moeder boodschappen ging doen, propte ze mij in een kinderwandelwagentje en dat duwde ze met me over de Breestraat, langs Mozes in het marmer. En laat nu op onverklaarbare maar in elk geval hinderlijke wijze in dat zotte kinderhoofdje van mij zich de idee fixe hebben vastgebeten, dat ik, Meyertje van-Saartje-van-Moos-van-Sjmul, die pop moet hebben om er mee te spelen. De pop van de kerk.

(Voer voor psychologen: zoek hier niets traumaterigs achter. Het is waar, meisjes en niet jongens verlangen naar poppen om

95