Er groeit gras in de Weesperstraat

niet in de vuilnisbak. Dat is: voer voor de koeien van Woudenberg. De schillenmeisjes komen één keer per dag langs de deuren. Zakken vol glibberige rommel brengen ze 's avonds naar de stal in de Joden Houttuinen. Daar staan twaalf koeien op een rijtje, staart boven de goot, kop boven de bergen afval. Ze worden bijgevoerd met hooi van de grote zolder. In de buurt zijn melkwinkels ('melk, boter, kaas en eieren') en er zijn melkslijters, die hun wijk doen: 'Melloooooooo... melloooooooo...'

De jiddisje mamma's sturen hun kinderen in de vroegte meestal met een kan of pan naar Woudenberg. Bij de melkwinkel is de prijs een half centje hoger en bij de slijter scheelt het zelfs een hele cent op een kan. Melk wordt meestal los gekocht. De slijter verkoopt wel melk in flessen, maar wie zoiets in huis neemt, heeft teveel geld of teveel geiwe. De flessen hebben een smalle hals, ze zijn gesloten met een wippersluiting, de afsluit-dop is van porselein met een rood rubberringetje, dat de kinderen graag willen hebben, omdat je er op school zo goed mee kunt uitvlakken.

Als de vuilnisman verschijnt, kondigt de knecht, als een heraut, zijn komst al van verre aan met luid geknetter van de zware handratel. De baas zelf heeft geen ratel. Hij loopt langs de huizen en commandeert het paard. 'Vórt knol...' 'Hó knol...'

Paard en vuilniskar houden altoos het midden van de straat. Als de baas een plasje moet, doet hij dat heel gewoon onder dekking tegen de zijkant van zijn eigen vuilniskar. De baldadige kwajongens uit de buurt loeren op die kans: 'Vórt knol...'

49