Er groeit gras in de Weesperstraat

die liedjes zingt. Als de chemische samenstelling, die bij de Burgerlijke Stand als Sonneveld, Willem, staat ingeschreven, allang niet meer functioneert (zoals van begin af aan de bedoeling moet zijn geweest), dan zal de Stem en Het Liedje naklinken, zolang althans de moeder-matrijs zuinig wordt bewaard en er persmachines blijven bestaan om nieuwe afdrukken te maken. Een grammofoonplaat is een geconditioneerde onsterfelijkheid. Beperkte eeuwigheid.

Door de cana maakten mijn gedachten een gekke paardesprong uit Parana naar Nederland terug... Ary van Nierop heeft eens een keer tegen me gezegd: 'Ik zou tien jaar van mijn leven willen geven, om één dag rond te kunnen wandelen in het Londen van Shakespeare...' Ik denk, dat hij één jaar zou willen opofferen otn de geluiden van die tijd te kunnen horen, de stem van dokter Samuel Johnson en van Bozzy en van heel die luidruchtige bent. Jammer, (dacht ik, zwaar van cana en weemoed) jammer, dat ze indertijd de geluiden van de oude buurt tussen Waag en Weesperplein niet hebben vereeuwigd. De geluiden van al die Amsterdamse mensen. Onze herinnering zou nu een steviger leuning hebben om zich er vast te grijpen. Né hebben we alleen maar onze losse gedachten, die door de stadige beweging in de diepe zee van ons geheugen naar de oppervlakte rijzen, éven zichtbaar zijn en dan weer verdwijnen... Niemand kan zich beter wensen dan een Amsterdammer te zijn.

De nacht in de buurt is zo roerloos, dat de klok van de toren in de Zandstraat nog bij het Weesperveld te horen is. De mensen, die vroeg op pad moeten, maken weinig gerucht. De ijzeren wielbanden van hun handkarren knarsen even over de hobbelige keien en wanneer ze voorbij zijn, hoor je ze spoedig hele

47