Er groeit gras in de Weesperstraat

Amsterdamse draaiorgel klinkt op alle plekken van onze weg door het planetenstelsel.

Ik heb niet zo heel lang geleden een glaasje cana gedronken in Parana, een verlaten nest met vergeefse allures van een stad, tweeduizend kilometer de Rio Plata op, het binnenland van Argentinië in. De zon bulderde uit een hemel, zo meedogenloos blauw als het staal van een geschuttoren. Van het ajour-dak van de patio hingen de druiven in een cascade van weelderige trossen omlaag, zwaar en wellustig als vrouwenborsten, en het hele huis was gevuld met de klanken van een Mokums draaiorgel, want de pick-up-beschaving is reeds tot deze contreien doorgedrongen. De naald speelde 'Aan de Amsterdamse grachten' en Wim Sonneveld zong er de woorden bij. De melodie had mijn Argentijnse vriend en zijn talrijk gezin in korte tijd stevig in de lurven genomen. 'Jawel, senor, we spelen deze plaat vele, vele malen per dag, we kennen de woorden uit het hoofd al hebben we geen notie wat ze betekenen.' En Wim zong, a capella, begeleid door een Argentijns koor: 'Al die Amsterdamse mensen 'Al die lichtjes 's avonds laat op het plein 'Niemand kan zich beter wensen 'Dan een Amsterdammer te zijn Omdat ik wat te veel aan de cana had genipt, raakte ik in een bespiegelende roes. Kijk, kijk, dacht ik met moeite en welbehagen, de grammofoonplaat betekent eigenlijk, dat de mens een greep doet naar de onsterfelijkheid, want wat is het meest karakteristieke van Wim Sonneveld? Dat hij een hoedje draagt? Dat hij eet en drinkt en alle functies vervult, die stofwisseling en spijsvertering noodzakelijk maken? Welnee, de Wim Sonneveld, die de wereld kent, is een stem, een Stem,

46