Er groeit gras in de Weesperstraat

binnen. Zingende solostemmen stellen een vraag. Vierhonderd frisse stemmen antwoorden met een recitatief, dat door klank en atmosfeer de Nederlandse gasten omwoelt als een akker na een eindeloze winter. 'Shabbath shalom, shabbath shalom.... vredige Sabbath.'

Die koele berekenende Nederlanders zitten met tranen in de ogen. Doorgewinterde verenigingshengsten en bikkelharde politici omklemmen de rand van de tafel zó stevig, dat de knokkels van hun vingers wit worden. De golven van de zang rollen verder, de zee van muziek en vrede vult het gehele gebouw, de hele wereld, gans de schepping. Shabbath shalom, Shabbath shalom.

In de zondvloed van geluid, die over ons spoelt, hoor ik opeens mijn eigen stem:

'Gretha, nu weet ik het. Jij had gelijk, en ik had gelijk.... we hadden allebei gelijk, en we hadden allebei ongelijk. Maj schena, wat is eigenlijk het verschil?'

200