Er groeit gras in de Weesperstraat

Jacob Blitz is er, hij slijpt nu diamanten in een kibboets, maar als bij begint te dabberen blijkt, dat hij evenveel van de actuele Amsterdamse gemeentepolitiek weet als destijds toen hij op het Transvaalpleintje woonde en zijn vrouw Alida lid van de gemeenteraad was. Er is een mannetje met een baard; hij kent me nog van vroeger, toen hij verzekeringen afsloot en me een polis aansmeerde. 'Jawel, Sluyser, ik doe nu geen verzekeringen meer', maar evengoed lepelt hij de tarieven van de Nederlandse maatschappijen op, alsof hij nog elke dag in 'De Kroon' een kopje koffie drinkt. En Mirjam Gerzon klampt Matthieu Smedts en mij aan; ze wil meer voor de radio in Nederland doen, maar hoe kan ze zonder blutsen tussen de zuilen door manoeuvreren?

Die te Amsterdam vaak zei: 'Jeruzalem' En naar Jeruzalem getogen kwam Hij zegt met een mijm'rende stem: 'Amsterdam, Amsterdam.'¹ Dan komen de redevoeringen. Er stapt een grijs-aanlopende jongeman naar voren. Hij steunt op een stok. Ik herinner me zijn gezicht: Wim Vleeshouwer. Hij was destijds lid van de rooie jeugdbeweging in Nederland. Hij spreekt lekker en makkelijk. Hij vertelt van de ontberingen, die de pioniers in Het Land hebben moeten overwinnen, van het idealisme, dat hen bleef bezielen en van de zekerheid, die ze in hun harten voelen branden. Eens zal Eretz veilig en vredig zijn en voor alle kinderen melk en honing geven. Zegt hij, enigszins achteloos:

'Als we in de kibboets werkten, heb ik vaak aan Koos Vorrink

198

¹ Jacob Israël de Haan