Er groeit gras in de Weesperstraat

Politiek was een vorm van verstandsverbijstering die terzijde van haar werkelijke leven woekerde.

׳Maar Gretha, hoe wil je dan de armoe uit de wereld helpen?' 'Door goed te doen.'

Daar lag de afgrond, die ons scheidde. Ik bekeek met geringschattend medelijden Gretha's geestdrift voor een vereniging, die zich ten doel stelde tehuizen voor Joodse chronische zieken en ouden van dagen te stichten: De Joodse Invalide. Er werd in de stad druk over die chewre gepraat. Mijnheer Norden, mijn oude hoofdonderwijzer van de Joodse school op de Keizersgracht, was ermee begonnen. Hij was overleden. Een vroegere buurman van ons uit de Rapenburgerstraat, Izak Gans, had de nering overgenomen. Izak was op die Joodse Invalide zó verliefd, dat hij er nooit op uitgekeken raakte. Diamantslijper was hij, maar als zijn vader en moeder hem circusdirecteur hadden laten worden, zouden Barnum en Baily nooit één dollarcent hebben kunnen verdienen. Reclame maken is: met een loodzware lepel roeren in een taaie brij. Izak evenwel roerde met een ganzeveertje en zie, de brij bewoog zich naar zijn wil. Toen hij goed op slag was, kende Nederland maar één obsessie: Het Huis Van De Joodse Invalide. Ik kon het niet verkroppen, dat voor de Joodse jeugd dit Huis veel meer was dan een min of meer toevallig onderdak voor chronische zieken en hulpbehoevende oudjes. Zonde, een zo rijke voorraad jeugdig idealisme aan die Joodse Invalide te verslingeren. En was het dan nog maar bij dat ene huis gebleven! Maar het Joodse leven in de stad was rijk en gevarieerd. De Zionistische beweging kreeg toch gaandeweg een aardig greepje op de jeugd. Merkwaardige jongens en meisjes waren dat. Ze konden rustig in Nederland blijven. Carrière maken,

185