Er groeit gras in de Weesperstraat

Dat gebeurde in het najaar van 1917. De honger had Nederland in de greep. De oorlog had de grenzen potdicht gemaakt. In de Rietlanden plunderden vrouwen een trein met aardappelen. De regering stuurde een paar honderd marechaussees naar Amsterdam. Die bewaarden de orde van de hoge zetels op hun paarden. De bevolking zag de kolbakken in de verte deinen en riep:

'Pas op, ze komen d'r an, in Naam der Koningin.' De ontbering van de bevolking was de werkelijkheid, de protestbeweging van de anarchisten een karikatuur. Door de straten trok een lange stoet van ernstige mensen, die van de regering maatregelen tot leniging van de nood eisten. De jongens en de meisjes van de centrale ontwikkelingsgroep vonden, dat eindelijk de tijd gekomen was voor de gymnastiek der revolutie. Jan Anarchis Bierenbroodspot zei, dat de grote dag, die hem was voorzegd, snel naderbij kwam. Sjappie-touwers van de Walletjes, pleintjesgasten uit de Pijp, kringe-tjesspugers van de Binnenkant, sloten zich bij de opstootjes aan. Het glorierijke uur van Dirk kwam, toen hij op een middag verzeilde in een opstootje op het Beursplein. Een paar duizend mensen schreeuwden en tierden door elkaar. Een man hield een redevoering, die niemand verstond.

Plotseling stiet Dirk een gil-schreeuw op. Hij griste een man de pet van het hoofd, dook tussen de menigte en weinige seconden later stond hij naast de spreker op het bordes van de Beurs. Hij gilde:

'Kameraden, zoeven heeft de getergde volksmenigte de Oranje Nassaukazerne bestormd. De troepen hebben geweigerd op het volk te schieten. Toen hebben de liefdezusters hun geweren

166