Er groeit gras in de Weesperstraat

een sprookje, dat je nooit vergeet. Op haar hoofd komt een gigantische vlinder te zitten, een enorme witte zijden strik, die de hele week tussen twee vloeipapiertjes in de linnenkast heeft gelegen. Achter die vlinder zweeft Gretha's baret, die met een elastiekje om haar kinnetje aan de aarde vastzit. God beware, dat de strik niet zou glanzen, of dat de pijpekrullen een onregelmatigheid zouden vertonen, of dat het baretje niet zou zitten op de plaats, die bij de schepping van de vrouw voor baretjes is voorzien... moeders Sabbath zou definitief versjteerd zijn.

Als de kinderen zo ver klaar zijn, moeten we op een rijtje gaan staan. Inspectie.

Zegt moeder met een stem vol gejoene, een stem, die ons stuk voor stuk knuffelt:

'Twee mooie Joodjes en een beeld van een Jodinnetje, de mooiste kinderen van heel Amsterdam.' Zegt vader:

'Gezond zullen ze blijven.' Zegt moeder: ' Oniijn-we-omijn.'

Zo gaat het elke zaterdagmiddag. En het verveelt nooit. Vader heeft zich al die tijd voor zijn doen rustig gehouden, maar als het ritueel tot dit punt is genaderd, wordt hij door een grote onrust bevangen. Moeder moet zich nog terecht maken; zo noemen we de ingewikkelde procedure, die een vrouw wel gedwongen is te volgen, wanneer zij ordentelijk voor de dag wil komen. Ze moet eerst haar korset met oogjes en haakjes grendelen; daar kan ze vader niet bij ontberen. Als dan haar rokken stevig zitten, moet hij opnieuw helpen, bij het dichtknopen van de blouse; die sluit op de rug wel met haak

IOI