De Centrale, Vijftig jaar arbeiders-levensverzekering

uitvoerige inleiding over muziek houden. Hij gaf me een wijdlopige uiteenzetting over het Spaanse canto flamenco. Ik geneerde me dood toen hij in het drukke Noord Hollands Koffiehuis luidkeels deze manier van zingen ging demonstreren. Canto flamenco wordt met een kopstem gezongen. Hij leek een dronken eunuch, een raadselachtige koorknaap.

Hij was voortdurend zo opgewonden, dat hij pas in de vestibule van het Concertgebouw bemerkte, dat hij nog altijd met zijn alpino-tje opliep. Hij zei: 'Wat zijn die mensen allemaal prachtig gekleed... echt feestelijk...' en toen greep hij verschrikt naar zijn alpino-petje. 'Ik had mijn hoed moeten opzetten,' voegde hij er aan toe met een stem vol zelfverwijt.

We stonden in de rij wachtende mensen, die stuk voor stuk langs de suppoost schuifelden, het strookje van hun bewijs van toegang Heten afscheuren en daarna, omstandig en op hun gemak, een programma gingen kopen. In dat gedrang probeerde Victoriano tegelijkertijd het alpinootje van zijn schedel te schroeven en zijn matelootje uit het krantenpapieren omhulsel te peuteren.

Een man naast hem zei: 'Zeg vader, heb je je kuchie meegenomen voor de pauze?'

'Schei uit, Victoriano,' zei ik, harder en strenger dan ik bedoelde.

Hij keek me aan met de blik van een kind, dat een draai om de oren heeft gekregen.

'Het is onzin om die hoed uit te pakken,' legde ik hem uit. 'Je moet je hoed toch zo meteen bij de garderobe afgeven. Je kunt niet met een hoed op je hoofd naar muziek luisteren.'

Hij plooide de kranten weer om de matelot heen. We schoven voorbij de suppoost. Het tweede incident ontstond aan de toonbank van de vestiaire.

'Wat moet ik met dat malle ding ?' vroeg de juffrouw, zenuwachtig van de drukte. Ze draaide het pakje in haar hand om en om, woog het. Ze probeerde blijkbaar te raden, wat er in zat. Toen haar dat niet lukte, haalde ze onverschillig de schouders op en mikte het nonchalant onder de toonbank.

85