De Centrale, Vijftig jaar arbeiders-levensverzekering

De afdeling van Hendrik besloeg een deel van de grote provinciehoofdstad. De bewoners hadden een hekel aan alle Amsterdammers. In de afdeling brak 20 nu en dan bitterheid door, omdat het Partijbestuur ('die Amsterdammers') van de provincie niets begrepen. Hendriks opdringerig gesnoef met dat Internationale congres in Amsterdam streek iedereen tegen de haren op.

Omdat de leden van de partij-afdeling zich tegen die opschepperij wilden verweren, gingen ze hem 'Negentienvier' noemen. Ze bedoelden het als een hekelnaam. Maar hij was er zo trots op als een pauw met zeven staarten. Hij maakte er een erenaam van. Wat drommel, adelijke geslachten laten zich voorstaan op namen van heel wat twijfelachtiger afkomst.

Als de leden van de afdeling verondersteld hadden, dat ze met die bijnaam Hendrik van zijn opschepperij zouden genezen dan hebben ze dus fout gespeculeerd. Bij heftige verschillen van mening, die politieke vriendschap nu eenmaal kenmerken, placht hij achteloos te zeggen: 'Iedereen heeft natuurlijk recht op een eigen mening, en Bebel heeft me destijds over die kwestie gezegd...'

... en dan volgde een of andere apodictische bewering.

Soms zei hij nog onverschilliger: 'Bebels mening is..en dan voelden alle intellectuelen in de afdelingsvergadering zich als kleine jongens, die dromen, dat ze zonder boven-en-onderbroek in een drukke straat lopen.

De intellectuelen zeiden:

'Hij is een koopman in ongeregelde citaten.'

De intellectuelen spraken veel, maar ze dachten zoveel te meer. Ze piekerden dus ook wel eens over de intellectuele betrouwbaarheid van Hendrik. Was Negentienvier werkelijk met August Bebel zo bevriend?

Kwaadaardige achterklap, zulke vragen. Negentienvier bezat het wettig en overtuigend bewijs van zijn vriendschap met de grote man. Het stond in de huiskamer op de schoorsteen in een zilveren lijstje. Dat was de foto, die hij had laten maken, hij met Bebel op één portret. Twee ernstige mannen. Echte problementorsers. Negentienvier met

123