De Centrale, Vijftig jaar arbeiders-levensverzekering

tram kunnen halen. Moeder de vrouw zit nog op, dat is een gewoonte van haar, ze kan niet naar bed gaan, als ze weet, dat haar man thuis moet komen.

'Hier zijn je pantoffels, man.'

Ze knoopt zijn veters los, trekt zijn stoffige schoenen uit en moleert de trijpen toffeltjes om zijn voeten. Hij zit genoegelijk in de leuningheer, zijn stoel.

'En nou je stukkie leverworst, een hartig happie voor je naar bed gaat, dan slaapje eens zo lekker.'

Hij heeft dat al zeven millioen zeven honderdduizend maal gehoord. .. dat van het hartige happie en het lekkere slapen... maar het geeft hem een gevoel van huiselijkheid. Hij leest onderwijl even zijn krantje, en moeder de vrouw bereddert nog wat in de keuken.

Als hij het laatste smaakje leverworst van zijn vingers heeft gelikt, zegt hij: 'Nou, zullen we ons dan maar panklaar gaan maken en op onze nekharen gaan leunen.'

Zij heeft die uitdrukking ook al zeven millioen zeven honderdduizend maal gehoord en toch moet ze er elke keer om glimlachen. Die Atje toch, een beste man en zo gezellig in huis, jammer, dat hij dikwijls 's avonds het land in moet, dat reizen moest er nou niet bij wezen, maar wat wil je, bij die bond heeft hij een vaste betrekking en pensioen, er zijn waarachtig wel vrouwen, die het heel wat slechter hebben getroffen in hun trouwen.

Hij is zo gewóón; en dat trekt haar juist aan.

Zo zag ik Atje in het jaar 1934: in mijn fantasie.

Maar over Atje's oudste zoon Gerrit, behoefde ik niet te fantaseren, want over die jongen sprak hij dikwijls. Op de lagere school had de meester al ontdekt, dat er een goeie kop op dat joch zat en Atje zou geen normale vader geweest zijn, wanneer hij niet een beetje had opgeschept met de hersens van die knaap.

'Prima verstand... eerste klas fabrikaat, ha, ha, ha.'

Later ging de jongen naar het gym en daar liep ook alles even vlot. Ik wist, dat Gerrit naar de universiteit was gegaan. Chemische technologie, vertelde Atje.

110