De Centrale, Vijftig jaar arbeiders-levensverzekering

moet beginnen op een leeftijd, wanneer je hersens nog week zijn. In elk geval, mijn aanleg ging meer naar de boekhoudkundige kant. Ik heb een paar jaar gewerkt om de acte M.O. Boekhouden te halen, actes M.O., die waren toen grote mode in de beweging, weetje nog, maar ik heb het niet kunnen redden. Op een gegeven ogenblik merk je toch, dat anderhalfjaar lagere school beslist onvoldoende basis vormen, ook al heb je later nog zo hard geprobeerd de achterstand in te halen. Ik zakte als een basaltblok voor dat examen M.O. Maar ik heb van boekhouden toch genoeg geleerd om er mijn mannetje in te staan, anders zou ik mijn tegenwoordige functie vast en zeker nooit hebben gekregen.

Of ik erg teleurgesteld was, dat ik die acte M.O. niet heb kunnen krijgen? Nou ik zou liegen, wanneer ik je vertelde, dat ik het leuk vond. Het zijn een paar vervelende maanden voor me geweest, niet beroerde maanden, maar écht vervelende... je moet proberen met jezelf in het reine te komen, hé, wanneer je op een gegeven ogenblik merkt, dat je hersens het kunnen en dat de wil er ook is, maar dat ergens een of andere handicap uit je jeugd je op latere leeftijd nog de nek breekt.

Over die teleurstelling ben ik heengekomen in het werk voor het Instituut. Het Instituut voor Arbeidersontwikkeling! Je zult misschien vragen: hoe ben ik daar beland? Maar dan vraag ik: waarom zijn we tenslotte socialist? Vind je dat een gekke vraag? Nee? Nou ik voor mij zeg het altijd zo: we zijn socialist, omdat we de wereld een beetje beter willen achterlaten dan die wereld eruit zag, toen we zelf werden geboren. Dat klinkt misschien erg eenvoudig, maar zo voel ik het nu eenmaal. Toen ik die teleurstelling over die mislukte acte M.O. Boekhouden moest verwerken, zei ik op een goeie dag tegen mezelf: 'Atje, als je nou nog langer blijft zeuren over je gekrenkte ijdelheidjes, dan ben je geen knip voor de neus waard. Je weet nou aanjezelf wat het is, wanneer je in je latere leven iets wil bereiken en je hebt er de kennis niet voor... het Instituut, jongen, het Instituut.'

Daar ben ik toen ingedoken, hé. Niet voor mezelf. Maar voor anderen. Dat is ook een manier om een teleurstelling kwijt te raken.

108