Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

omgeving van Amersfoort en Wageningen bevatten die spionagerapporten veel bijzonderheden.'

Dirk ging plotseling met een schok overeind zitten. Hij herinnerde zich opeens het gesprek, dat ze hadden gevoerd in de kamer van de reportage-afdeling, toen daar rijksrcchcrchcur Luchtel had verteld van de geheimzinnige signalen met opstijgende lichtkogels. Hoe zat het ook weer? Hij, Dirk had gezegd: de lichtsignalen concentreren zich vooral in Overijssel en tegen de IJssel aan, maar Gelderland en Utrecht heeft veel minder lichtsignalen. Zou dat betekenen (had hij gezegd) dat de Duitsers iets met de IJssel van plan zijn? En toen had de Kreeft gezegd: het kan ook zijn, dat de Duitsers juist iets van plan zijn in Gelderland en in Utrecht. Die opmerking had Dirk wel een beetje vreemd gevonden. Hij wantrouwde de Kreeft nu eenmaal. Maar nu hoorde hij het verhaal van de gele enveloppe en kijk, de spionnen van de Duitsers hadden blijkbaar grote belangstelling voor de streek tussen Amersfoort en Wageningen. De Kreeft had dus blijkbaar iets geweten of iets vermoed, dat nu werd bevestigd. Vreemde man, die Kreeft.

Onderwijl Dirk zo zat te peinzen, ging de stem van Willem voort. Hij vertelde allerlei bijzonderheden, die hij van zijn oom had gehoord. Hij besloot: 'En dus beste mensen, zou ik willen voorstellen, dat we het niet bij praten laten. We moeten optreden. Iedereen moet nagaan of er Duitsers bij hem in de buurt wonen. Als we die op een lijstje zetten kunnen we een rooster maken, want we moeten hen volgen. Geen ogenblik moeten we ze onbespied laten.' 'Onzin', zei plotseling Marietje van Witsen tegen haar vriend Willem, 'dat vind ik de grootst mogelijke onzin en verspilling van tijd.' 'Waarom?'

'Omdat je van één ding zeker kunt zijn. De regering houdt elke Duitser precies in de gaten. Als ze dat niet doen, zijn ze geen knip voor de neus waard. Bovendien wat er in Denemarken en Noorwegen is gebeurd, heeft de lui in Den Haag natuurlijk de ogen geopend. Nee, niet de Duitsers in Nederland moeten we in de gaten houden, maar welde N.S.B.-ers.'

'Dat onbenullige zootje', smaalde Henk, 'onder leiding van het grootste onbenul aller tijden, Toon Mussert. Toe nou, moeten we aan die rare sijzen onze tijd verknoeien. Daar voel ik helemaal niets voor.' Ze bleven nog heel lang napraten, maar tot beslissingen kwam men niet.

Toen Dirk Lien 's avonds naar huis bracht, zei zij: 'Dirk, je kunt het vrouwelijke intuïtie noemen, maar ik heb de laatste dagen het sterke gevoel, dat Nederland binnen een maand midden

91