Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

Enfin, alles is gelukkig toch goed afgelopen. Die baas van het transportbedrijf is een reuzevent. Als het er op aan komt heeft hij een nog groter hekel aan dat geüniformde gedoe van de N.S.B. dan wij.' Willem zat er met een kwasi belangrijk gezicht bij. Die speelde nog vlijtig de rol van aanvoerder. De opmerking van Dirk, dat er eigenlijk kisten aan de andere kant van het hek hadden moeten staan, kon hij maar matig waarderen. Hij voelde die woorden als critiek op zijn beleid. Aan alles had hij gedacht, behalve aan de mogelijkheid, dat er iets mis zou lopen. Aan de gezichten van de anderen kon hij merken, dat ze de critiek van Dirk onderschreven. 'Wel, jongens', zei Willem, na enig aarzelen, 'een mens moet nooit te hooghartig zijn om ongelijk te erkennen. Al doende leert men. Dirk heeft gelijk: de aftocht was niet verzorgd. Sorry. De volgende keer moeten we er wel om denken.'

Elisabeth van Elzen viel hem met haar lijzige stem in de rede: 'Toch maar gelukkig, dat Henk in de buurt was. Die heeft in elk geval de aftocht gedekt. Misschien een beetje geïmproviseerd, maar als die er niet was geweest, zou het hele stel gepikt zijn, hoogstens Toon en mezelf uitgezonderd. Doordat Henk die ene vent languit lei en daarna droog toesloeg, konden de anderen weglopen.' 'Om jullie de waarheid te zeggen', zei Katelijne, 'ben ik ook niet weggelopen. Ik zag Henk naar die kerels toelopen en begreep onmiddellijk wat hij van plan was. Toen dacht ik: Katelijne blijf in de buurt, het kan zijn, dat er nog een tweede judoca nodig is.' 'In elk geval', zei Willem, 'als je mijn eigen stommiteit in aanmerking neemt, is alles nog goed afgelopen. Ik zat reusachtig in de knoei toen ik hoorde, dat die ene man Dirk had meegesleurd. Ik wist niet of het politie was, of bewaking van de N.S.B-ers zelf. Als het de politie was hadden we nog een hoop heisa gekregen, maar anders... stel je voor, dat de N.S.B-ers Dirk te pakken hadden gekregen. Dan hadden we een poging moeten doen om hem te ontzetten.' Marietje had evenals de anderen aandachtig naar Willem zitten luisteren. Er speelde een lachje om haar mond. Het was alsof zij zich kostelijk amuseerde. Toen Willem zweeg zei ze: 'We moeten er een andere keer nog maar eens over napraten, maar als jullie wilt weten hoe ik er op het ogenblik over denk, dan kan ik alleen maar zeggen, dat we ons aanstellen als een stel blagen, die indiaantje spelen.'

Merkwaardig, er ging een bijna hoorbare zucht van verlichting door het gezelschap. Alsof Marietje had uitgesproken wat ze allemaal hadden gedacht, maar niet onder woorden hadden kunnen brengen. 'Ik zou het jammer vinden', ging Marietje verder, 'als onze club nou

65